Richting Dakar!

Vrijdagavond zijn we niet te houden als we naar de supermarkt mogen. Op zich niks speciaal, denkt u. Dat is waar. Maar we gaan brood kopen. Oké nog niks speciaals, horen we u denken. U hebt gelijk. Maar we gaan ook kaas kopen. Oké helemaal niet speciaals, denkt u opnieuw. We geven u opnieuw gelijk. Maar gun ons het plezier dan toch te denken dat we een speciale maaltijd hebben gehad.

We maken heerlijke raclette-broodjes, die we in de oven roosteren. En daarna is het brood (met sneetjes, jaja) in één hap verdwenen samen met de 3 brokken kaas die we in de supermarkt hebben gekocht. Nog nooit heeft brood en kaas ons zo gesmaakt.

We zijn intussen verslaafd geraakt aan FC De Kampioenen, dus kijken we nog snel een gloednieuwe aflevering voor het slapengaan. We lachen ons een deuk (we komen haast niet meer bij met Pascallekes Hieperdepieperdepieperdepieperdepiephoera) en duiken (veel te laat om gezond te zijn) onder de lakens.

Om 6u15 klinkt onze wekker genadeloos. Na een snel ontbijt gaan we met Meneer Ngom, de stagiair van de school, naar het Gare Routière. Al is het nog maar 7u, toch staan al honderden taxi's, bussen, ... te wachten op reizigers. Wij nemen een taxi-sept-places, maar doen er duidelijk niet echt verstandig mee achteraan te kruipen: het dak is iets te laag en wij zijn iets te lang. Dan gaan we maar gebukt naar Dakar. Daar geraken we zonder kleerscheuren of builen tegen dik 9u. Meneer Ngom leidt ons rond door zijn stad, hij heeft hier immers 10 jaar gewoond tijdens zijn studies. Hij kent de stad dan ook op zijn duimpje, hij wijst zelfs de taxi-chauffeur terecht.

Het is rustig in de Senegalese hoofdstad, ideaal voor een stadsverkenning langs de belangrijkste trekpleisters van de stad. Katrien en Sarah zijn vooral fan van de wachter bij de poort van het presidentiële paleis, het Witte Huis van Dakar.

Sam is vooral fan  van de heerlijke muffin die we in een zowaar echte bakker kopen. We wandelen over Place de l'indépendance, het belangrijkste plein van de stad, verder tot aan de haven.

Want we zijn vooral gekomen voor Ile Gorée, het slaveneiland, voor de kust van Dakar. Het schijnt een prachtig eiland te zijn en het is Unesco-werelderfgoed. We betalen 8 euro voor de oversteek, het tienvoudige van een Senegalees en het dubbele van de andere Afrikanen. Kwestie van te profiteren van de Europeanen. Maar we hebben het er voor over. Om half één zijn we weg ...

Op de boot, zo'n 20 minuutjes varen, zijn we omsingeld door wel honderd mannen en vrouwen die in het wit gekleed zijn. Ze gaan naar een religieuze gebeurtenis op Gorée en oefenen luidkeels hun gezangen tijdens de boottocht.

Intussen genieten we van een winderige en wilde zee, Dakar aan de horizon en Gorée in het verschiet.

Als we aankomen, weten we niet wat ons overkomt. Het eiland is prachtig, en dat gaan we nog veel herhalen die namiddag.

Kleurrijk geschilderde huisjes, prachtige bloemen, smalle straatjes, geen verkeer, zonovergoten pleintjes, gezellige terrasjes, steeds weer de zee die overal opduikt en prachtige panorama's. Je zou bijna denken dat je in een Provencaals dorpje rondloopt.

En waar toeristen zijn, zijn winkeltjes. We laten ons gaan: Sarah en Katrien kopen kettingen en oorbellen ("Ja, maar dat is niet voor mij hé. Dat is voor een cadeautje!), Sam koopt een Senegalese pyjamabroek en een pennenzak. Sam, die het meest koopt van allemaal, doet de aankopen in 5 minuten; de meisjes (die zich minder laten gaan) staan uren te snuisteren, maar kopen uiteindelijk minder.

We maken ons meesters in het afdingen én maken kennis met de Afrikaanse manier van zaken doen. We zijn op een bepaald moment iets aan het drinken op een terrasje, als 2 verkoopsters van oorbellen langskomen. Sarah en Katrien kunnen zich niet inhouden en beginnen te snuisteren in de manden. De verkoopsters nemen dan maar een stoel en zetten zich bij ons aan tafel. Zo kan je makkelijker zaken doen. Ze drinken nog net niet van ons drankje.

Katrien maakt van de gelegenheid gebruik om de mand eens op het hoofd te zetten. Voor de foto lukte het nog net, maar lang duurt het niet.








We bezoeken op Gorée ook nog het Slavenhuis met zijn 'Porte de non-retour', de poort waarlangs (zo gaat de legende) slaven op boten werden gezet naar Amerika. Ze keerden nooit meer terug naar Afrika, naar huis. Meneer Ngom wil een foto nemen van ons. Wij denken dat hij de foto zal nemen van ons met zicht op zee. Maar hij heeft net iets anders in gedachten: hij wil het andersom. Dus springt hij uit de poort op de rotsen om vandaaruit de foto te nemen. Logisch toch. Het gevolg: natte voetjes en een paar doorweekte kousen. Tjah ... Maar de foto is wel de moeite.

Als we Gorée verlaten, kopen we nog een pakje nootjes. Want het wordt een lange terugtocht naar M'bour. Aan het ongelofelijk hectische 'gare routière', zoekt Mr. Ngom (een uitstekende gids trouwens, alleen moet hij nog wat oefenen op het nemen van foto's) ons een busje uit. De taxi-sept-places wordt ingeruild voor een busje-dix-places, dat tot op de centimeter wordt gevuld. Terwijl de binnenkant (en de bovenkant) van ons busje wordt gevuld (het is intussen al een busje-quinze-places geworden), wordt ons van buiten en van binnenin de bus vanalles aangeboden om te kopen. Had u nog geen zonnebril, een riem met 2 geweren, een pakje koeken, een lawaaimakend speelgoedje, handdoeken, oorbellen, mandarijnen, babykleren, eieren (in een zakje, iets voor jou Ellen?),  nagelknippers, een kussen, oorstokjes (in de vorm van een hartje, speciaal hé)... dan koop je het toch gewoon hier. Sarah is onder de indruk en zegt luid: "Eeeeh, zo kiezig!". De verkoper heeft het duidelijk verstaan, want hij antwoord: "Oui, c'est jolie hé!". Wij vinden het hilarisch, de verkoper iets minder. Maar nu kent hij tenminste de betekenis van het woord 'kiezig'.

Maar wij willen door, want ons busje wordt alsmaar voller en warmer. Het wordt uiteindelijk dan maar een busje-vingt-places.
Met zijn twintigen schuiven we naar Mbour. De urenlange file nemen we er dan maar bij.
Om 8u wordt de Senegalese pyjamabroek gepast, douchen we (het is nodig) en kruipen we niet te laat in bed. Maar niet zonder nog een hapje te eten om kwart voor tien 's avonds. Katrien ligt dan al in dromenland.

Op zondag proberen we (hopeloos) lang uit te slapen (Katrien is voor het eerst deze 2 maanden als eerste op jaja), werken we (nog hopelozer) aan onze lessen voor volgende week en worden we zelf hopeloos als we tot de vaststelling komen dat we volgende week een bewegingsweek moeten geven. Net nu het weer 35° graden wordt. Verder gaan we deze week verder met de remediëring (in het 2e leerjaar) en staan we in het 4e (Sarah en Katrien) en 5e leerjaar (Sam). Het wordt dus een drukgevulde week. Maar de vakantie is nu wel echt heel dichtbij. Vanaf 17 maart gaan we er een weekje tussenuit en dan rest ons nog maar een weekje school tot we alweer vakantie hebben (paasvakantie). We sluiten dus maar met hopeloos veel verlangen af.
Tot de volgende!!!!

PS: Er is intussen al één adoptie-aanvraag binnengekomen: Germaine Staes. Bij deze is de aanvraag goedgekeurd.Proficiat !!!!