Pakjes aangekomen!

HET WEEKEND : pannenkoekentijd !

De muzische week heeft ons uitgeput en dus rusten we een weekendje uit. Het wordt een gezapig weekend, waarin we ons rustig voorbereiden op de komende stageperiode. Want vanaf maandag beginnen we elk in een nieuwe klas: Katrien in het 2e leerjaar, Sarah en Sam in het derde.

Het hoogtepunt van ons weekend volgt zondag: we gaan pannenkoeken bakken. We hebben nog wat restjes van de bloem van de Limburgers, en het zou toch maar al te jammer zijn om dat te laten liggen hé.

Onze gastvrouw helpt wat (heel veel eigenlijk want pannenkoeken lijken niet ons sterkste vak) en kijkt soms raar op van onze (gebrekkige) kookkunsten. Maar ze smaken ongelofelijk lekker, zeker met cacaopoeder of choco !!!!!!

RARITEITENKABINET

De dag daarna staan we weer klaar om naar de klassen te vertrekken. De hele week overheerst hetzelfde gevoel: we voelen ons soms wat nutteloos in de klassen. We mogen maar een aantal lessen geven per dag en de lessen die we geven, vallen soms in het water omdat ze niet zijn zoals de leerkrachten het willen. Alles moet volgens de vaste stappen: na elke (echt elke, zonder uitzondering) les moet een 'devoir' volgen, die niet thuis maar in de les moet worden gemaakt. En daarna wachten 59 leerlingen op die ene tragere leerling tot hij of zij klaar is met de huistaak, vooraleer we verder gaan. De tijd gaat heel traag vooruit ...

We hebben ook het gevoel dat ons werk niet echt wordt geapprecieerd: na onze muzische week, zijn de reacties maar pover (op een aantal leerkrachten en de directeur na die ons feliciteren). Maar de reactie van de kinderen maakt veel goed, en daar is het ons toch om te doen.

Maar soms kunnen we er ook wel om lachen, met de Afrikaanse manier van lesgeven dan waar we af en toe serieus bij fronsen.

- In de muzische week starten we met 3A, waarop de juf van 3B zegt: Wat moet ik dan doen? We werken altijd parallel! Als 3A niks doet, kan ik toch moeilijk les geven?

- We werken altijd normaal-functioneel, dus waarom bespreken we het weer van december niet in februari? Sam leert dat het hier in december koud is en men zware kledij draagt: een t-shirt i.p.v. een topje!

- 16:2 of 18:3... dat cijferen we toch gewoon, jongens? Hoe doe je het anders ?

- De mentor van Sarah kan maar niet begrijpen dat ze haar gsm niet mee heeft. "Wat doe je dan als er iemand belt? "

- In de les over het cijfer 59, in de klas van Katrien, wordt de hoeveelheid visueel aangebracht: de kinderen tekenen 59 kruisjes op hun krijtbord en daarna verbeteren we aan het bord. Een nieuw kwadraatbeeld is geboren.

- Zin in een feestje? Geen probleem, laat je stagiair de les overnemen. De mentor van Sam gaat er een dagje tussenuit voor een religieus feest en Sam staat er dan maar een dagje alleen voor.

Sarah geeft deze week een les beweging, en daar zijn bezwarende foto's van. Ze werkt een doorschuifsysteem uit in 3 groepen; met werpen, springen en hinkelen.

EEN DEMOLES OP ZIJN AFRIKAANS

Op woensdag hebben we normaal onze vrije middag. Maar deze middag moeten we naar een demoles, ja u leest het goed. Dat is intussen ook al tot in Senegal geraakt. Maar stel u er niet teveel bij voor: we moeten ons soms hard inhouden om niet de slappe lach te krijgen.

-De leerkrachten doen alles om de tijd te verdrijven: water drinken (we geven de beker toch gewoon door jongens!), de schoenen eens uitdoen, lekker languit gaan liggen met de voetjes op een lessenaar, een telefoontje naar huis plegen, de tanden poetsen met een houten stokje (restjes spuw je maar op de grond)...

- Als de meester met de meetlat op een bank slaat om de kinderen stil te krijgen, is er maar één die echt schrikt en het is Katrien die haar gil niet kan inhouden.

- De meester heeft het verschil tussen cheveux en chevaux duidelijk nog niet begrepen. Vanaf nu leven in Senegal dus geen paarden, maar haren.

- Een leerling moet water halen voor zijn krijtbordje, maar is blijkbaar zijn schoenen onderweg ergens verloren. Dus loopt hij maar op blote voeten door de klas.

- Een leerling wil een antwoord geven, maar de leerkracht ziet hem niet echt staan. Dan loopt de jongen gewoon maar achter de leerkracht, springt hij voor de ogen van de leerkracht, knippert hij met zijn vingers voor de ogen van de meester, ... en dan nog duidt de leerkracht hem niet aan. Sarah valt bijna van haar bank van het lachen en ook de andere leerkrachten kunnen er om lachen.

- ...

En we zweten ons vooral te pletter: het is 45 graden en meer maar geen briesje wind. Er is nog net geen plas zweet onder onze stoelen.

Het volgende punt op de agenda is het bespreken van de demoles. De leerkrachten geven hun mening (ze breken de les van hun medeleerkracht vooral af), maar gaan uren lang in op details. Over of de herhaling nu 10 of 12 minuten moet duren (of was het nu 11 minuten, of houden we het bij 10 of ...?), of we nu vanuit observatie of oefeningen moeten vertrekken, ...

Als we om 19 u eindelijk terug in onze kamer zijn, trakteren we onszelf op (voor het eerst alleen dit keer) een bezoekje aan de supermarkt voor een heerlijke Solero. We hebben het verdiend.

POST UIT BELGIË

Op vrijdag mogen we naar het postkantoor, want er is post uit België! We staan te popelen van ongeduld ... Midden in de lessen die we moeten geven, moeten we in de auto om naar de post te gaan. Dat we eigenlijk les moeten geven, steekt hier niet zo nauw. We gaan na de post nog eens naar daar, naar ginds, terug naar daar, ... En wij ons maar afvragen wat er in die pakjes zou zitten.

Als we terug zijn, zijn de kinderen amper 1 oefening verder geraakt. We hebben dus niet veel gemist. Als de school uit is, installeren we ons, ongelofelijk benieuwd, voor onze pakjes.

   

Het eerste pakje gaat open: Katrien gilt het uit als ze haar 'zure matten' ziet, een grote pak. Zo zuur, je zou er schele gezichten van beginnen trekken. En daarna is het aan Sam: een overlevingspakket Mariabeeldjes, heerlijke chocolade (die nog niet gesmolten is! hint hint), zuurtjes, ... DANK JE WEL !!! Maar waar zijn die vampierentanden, Lise? Die doos lekkers, Sarah?  En die repen chocolade, Tine? Jullie pakjes komen aan, dus geen excuses meer nu ...

EEN DAGJE ER TUSSENUIT

Op zaterdag gaan we zwemmen in Saly, in een Belgische auberge. We willen om 14 u vertrekken, tenminste dat is het plan. We hebben meerdere keren gevraagd of het kon om tegen 14 u te vertrekken, maar om 14u lijkt er nog geen haast in te komen. Dus beginnen we maar aan het schrijven van de blog.

Als we, met een uur vertraging, in Saly aankomen, genieten we volop. We rusten uit, liggen te zonnen, nemen een verfrissende (koude) duik, lezen de intussen verouderde roddels in de boekskes, horen weer eens Nederlands praten, spelen UNO en drinken iets op het zonovergoten terras.

En we maken ook een wandelingetje met ons drie door Saly, langs de poepchique hotels, het idyllische strand, de vele terrasjes, villa's, winkels (Sarah en Katrien laten zich volledig gaan), ...

's Avonds blijven we ook eten in de auberge. Het wordt een diner bij kaarslicht, want de elektriciteit heeft het begeven. Maar de croques en crêpes met frietjes smaken overheerlijk. En het ijsje achteraf maakt het volledig af. Met de taxi keren we terug naar M'Bour. Dit was een dagje, dat voor herhaling vatbaar is !!

HET SENEGALEES ALFABET

A: ahahahaaaaaaaaaa!

B: blauwe plekken (Hoe kunt ge nu zo lomp zijn, Sarah, om tegen een bank te lopen?)

C: Coco Diop, een héérlijke restaurant, met rond HÉÉRDERLIJKERE citroensorbet (Reservaties: 18/03, 19/03-20/03-21/03-22/03-05/04-06/04-07/04-08/04, annulatie is slechts mogelijk mits een goed alternatief)

D: dansen op K3, een nieuw fenomeen in Senegal

E: Eigenlijk missen we de Limburgers wel! (Maar Katrien is binnenkort te zien op Vitaya)

F: Fanta Cocktail is zooooooooooooooooooooo lekker! (Hebben ze dat ook in België???)

G: Ge kunt niet genoeg herhalen! We gaan dus nog een dialoogje doen!

H: Heet, heet en nog eens heet

I: Ik zeg altijd: ge kunt beter een dweileke slaan dan een kind!

J: Je voeten zijn vuil, Sarah! Ga ze wassen en neem je schoenen mee!

K: Katrien, wanneer ga je die foto eens naar de flair zenden?

L: Lap, weer geen water! (Ge kunt bijna een ei bakken in Katrien haar haar)

M: Muzische week (We komen elk jaar terug om er eentje te organiseren)

N: NEEN, we willen hier nog niet weg!

O: Olliebollie, Lola en Lila

P: Pama en mapa komen op bezoek: we hebben al heel jullie vakantie uitgestippeld.

R: Remediëring, kunt ge dat eens spellen aub? Wa is da?

S: Sneeuwt het hier dan nooit? Dan hebben we onze ski-jas voor niks mee!?

T: Toeme, de thermometer is kapot! Onze thermometer werkt niet meer (zelfs niet als je hem in de frigo legt, Mr. Sene) omdat het te hiet was.

Deze foto werd niet getruceerd.

  

U: U moet zich niet inhouden om uw pakjes op te sturen!

V: Verrassend... weer taal en wiskunde!

W: We vallen uit de lucht... opnieuw rijst op ons bord!

Sarah eet hier nogal veel, een hele plat. Sam krijgt hier niks meer dan brood!

Het is al duidelijk wie er na 3 maanden verdikt zal zijn.

X: Ksit te smelten in de zon!

Z: Zestig kinderen is echt te veel! Negenenvijftig is te doen...

PS: Tijdens het schrijven van dit bericht, is onze parasol van het dakterras floep met de wind naar beneden gevlogen. Even schrikken ... Hij is intussen gerepatrieerd. Er vielen geen gewonden of doden. Er werd wel een kip door onthoofd. We weten dus al wat we gaan eten deze middag. Mmmmm

Dooooooooooooooooooooooeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii !!!

Dringende nieuwsflash

Onze thermometer kan het niet meer aan!!!

Mardi gras

De tweede dag van onze muzische week is het 'vette dinsdag', Mardi Gras. Het is het begin van de vastenperiode, hoewel dat hier niet echt in gebruik is. Mardi Gras daarentegen wordt wel ruimschoots gevierd, vooral bij de kleuters op school. Ze komen verkleed naar school in hun mooiste kleedjes of pakjes, met kettingen en veel schmink op. En zelfs de mentor van Katrien (Monsieur Berger voor de vrienden) doet mee, hij is voor de gelegenheid als vrouw uitgedost.

's Avonds gaat het feest verder: we mogen met de familie Sene mee naar het 'Bal masqué', het gemaskerde bal in M'bour, op het binnenplein van een katholieke kerk. Er gaat een wedstrijd door waarbij mannen zich als vrouw verkleden en andersom.
Wij kunnen niet achterblijven en verkleden ons ook (niet in het andere geslacht), maar op zijn Senegalees. Dat is al verkleed genoeg. Sarah en Katrien plunderen de garderobe van Mevrouw Sene en komen terug met een lang kleed en bijhorende hoofddoek, Sam krijgt een pak van Meneer Sene dat 4 keer te groot is (en daardoor meer op een tafelkleed lijkt) en bijhorende pantoffels.

Als we op het bal aankomen, vallen we wat uit de toon want niemand is zoals ons verkleed. Maar die Seneglase kledij zit best wel goed.
Het bal zelf dan: de vrouwen zijn duidelijk minder fan van het verkleden, de mannen daarentegen staan te duwen om het podium om mee te mogen doen. Hoge hakken, korte rokken en broeken, vals haar, handtassen, veel schmink, oorbellen, ... alles wat kan helpen om de wedstrijd te winnen en de prijzen in de wacht te slepen, kan erdoor. Wij hebben het na een halfuurtje wel gehad, als de 40e man het podium op komt. Maar de Senegalezen vinden het nog steeds even hilarisch ... Wij zijn blij als we eindelijk ons bed zien, want onze muzische week gaat morgen ongehinderd verder.

La grande fête musicale 2010

Vrijdag, de grote dag. We hebben een week lang hard gezongen, stevig gedanst (minstens 40 keer Kuma Hé) en geacteerd (Olliebollie en de assistentes). En dat moet vandaag zijn vruchten afwerpen, hopelijk toch.
We zetten alles op alles om het feest vlekkeloos te laten verlopen : de (door de leerlingen gemaakte) slingers en letters ophangen als versiering, de terreintjes afbakenen waar de klassen moeten zitten, ballonnen opblazen, de vuilbakken klaarzetten om op te trommelen, de geluidsinstallatie testen, de VIP-tribune opstellen, ...

De tijd vliegt voorbij, maar we raken net op tijd klaar voor de komst van de zowat 800 leerlingen (en kleuters). Na de speeltijd (die voor ons wordt vervroegd) begeleiden de leerkrachten en de 6e jaars de klassen voorbeeldig naar hun juiste vak. Iedereen vindt zonder problemen zijn plaats. De organisatie van het sportpaleis kan hier nog iets van leren ... 800 kinderen in 10 minuten op hun plaats zonder enig probleem.

En dan ... het grote moment ! Alles is klaar, het feest kan beginnen. Als de muziek start, maakt Olliebollie zijn intrede. De vreemde loopjes, gekke lachjes, dikke buik (en poep), ... de sfeer is onmiddellijk gezet. Daarna komen ook Lola en Lila (voor de verandering : met ballonnen in het haar, op het podium gedanst. En nadat we nog een aantal afspraken hebben meegedeeld, kan het feest echt beginnen.

                                                            

Elk om beurt komen de klassen op het podium staan, om de act die ze deze week hebben ingeoefend naar voren te brengen.

De jongsten zingen met zijn 60'en op het podium  'A ram sam sam' en 'Le soleil se couche dans la mer' (Ik heb de zon zien zakken ...).

                                                     

                                        
                                                   

Het tweede leerjaar doet het met 'Au pays des couleurs', een lied over de kleuren (gebaseerd op 'Sur le pont d'Avignon). De parallelklas laat zich gaan op 'Attakatamoeva'. Gesteund door Ablai (op de tamtam) kunnen ze hun danskunsten laten zien. Net als zij begonnen zijn, komt (ook voor ons) een verrassing van formaat: de djembégroep die we vorige week aan het werk zagen, is speciaal voor het feest gekomen.
En meteen willen alle GSEM'ers het podium op om mee te dansen op de aanstekelijke djembémuziek. Het feest is wat ons betreft nu al geslaagd.

Attakatamoeva met de djembégroep en ablai op de tamtam

De derdejaars zingen over 'de grote banaan uit Afrika' (voor de gelegenheid is ze verhuisd naar Senegal) en hoe die 'bieboebababiboeba' zingt. Zelfs de juf doet vrolijk mee, ook met het bijhorende danspasje.

Het vierde leerjaar zorgt voor een Belgische noot door te dansen op 't Smidje. En ze doen dat wonderwel goed! De parallelklas mag ook dansen: zij bewegen expressief met de zelf gemaakte zwaailinten. Mooi om naar te kijken.

De vijfdejaars mogen dansen: zij verzorgen de ochtendgymnastiek. De 'Egyptian', de robot of het zwaaien met de kont zijn geen geheimen meer voor hen.

De oudsten van de school eindigen met een-door-ons-speciaal-voor-de-school-geschreven-lied (op de tonen van Alphabeat's Fascination): het GSEM-lied.

EN de apatheose van ons feest, van de hele week zeg maar, is het oerbelgische K3: 600 kinderen dansen (en trommelen) Kuma Hé. En nog eens 200 kleuters kijken enthousiast toe. Het is puur genieten. We genieten zo dat we vragen om het nog een 2e keer te doen.
                                    
We roepen nog snel een aantal mensen op het podium om hen te bedanken: de geluidsman, de versier-mannen, de leerkrachten, de directeurs, de trommelman, de djembémannen, ...
We willen hen graag in de bloemetjes zetten, maar aangezien die hier niet groeien, zetten we ze dan maar in de bananen. En de directeur van zijn kant bedankt zijn 'merveilleux stagiaires'. En wij glunderen ... We worden er zowaar emotioneel bij. Of kwam die nattigheid door het zweet, dat weten we nu niet .. hmmmmm

Het feest eindigt met live djembé-muziek, waar zowel de leerlingen als de leerkrachten zich op de dansvloer wagen.

De mooiste momenten ("Dit is het mooiste, het mooiste moment" ...) hebben we op film gezet en kan je bekijken.

Bekijk hier deel 1 van de finale, deel 2en de grote finale met Kuma Hé (K3) met Lola, Lila en Olliebollie.

We waren trots dit feest te mogen organiseren! En Lola, Lila en Olliebollie komen zeker nog eens terug .... ! Blijf de blog volgen.

Nog enkele sfeerbeelden ...