Van de school naar het Limburggevoel

VRIJDAG : opnieuw actie !

Op vrijdag trekken we, na 3 dagen verpozen, opnieuw naar de klassen. Het is weer hard om zo vroeg wakker te worden. Maar als we de speelplaats oplopen en tientallen kinderhandjes ons 'bonjour' komen zeggen, verdwijnt onze vermoeidheid als sneeuw voor de zon.

Sarah en Katrien steken vandaag een didactisch spel in elkaar rond ruimtelijke begrippen en overige wiskunde. De leraren zijn onder de indruk en leren hoe je ook op een speelsere manier les kan geven. En ook de kinderen zijn enthousiast, al is het moeilijk om 60 kinderen in te tomen.

Sarah en Katrien introduceren de kwadraatbeelden en de bus.

                 
De kinderen belonen en niet straffen !

In de rij, klaar om naar binnen te gaan in de klassen.

Sam begint de dag met een bewegingsles in openlucht: een estafetteparcours met flessen water en stoelen. Ons redden met de middelen die er zijn, noemen we dat dan.
De rest van de voormiddag wordt gevuld met dialoogjes, een belangrijk onderdeel van de lessen hier aangezien de leerlingen zo goed als een nieuwe taal moeten leren. Daarom wordt de leerstof erin gehamerd met dialoogjes. Al lijken die soms een beetje van de realiteit te liggen: in de klas van Katrien moesten de kinderen zeggen 'J'ai froid' zeggen, terwijl ze aan het schuimen zijn van het zweet. En wij maar leren over normaal-functionele opdrachten geven ...

Maar het wordt uiteindelijk toch nog een geslaagde les !

    voetballen met de voetbal van stad Brugge                    uitleg van het estafetteparcours

de opwarming

In de speeltijd is er, zoals elke vrijdag, tijd voor een voetbalmatch. Dit keer doen ze dat met een Belgische bal: de bal van stad Brugge in het kader van de Milleniumdoelstellingen. En de directeur, scheidrechter van dienst vandaag, verzekerde ons al de bal bij elke match te gebruiken vanaf nu.

En ook wij en de overige kinderen supporteren hevig mee :

Op vrijdagnamiddag werken we aan de lessen voor de volgende week, aangezien we er het weekend op uit trekken. De meisjes boksen een muziekles rond kleuren in elkaar (op 'Sur le pont d'Avignon'), Sam knutselt een dobbelsteen en we denken na over een schoollied, dat we willen introduceren.

En het moet ook in Senegal gebeuren: VERBETEREN. Al trek je hiervoor best de nodige tijd uit in deze school: 60 schriftjes verbeteren en in elk schrift 10 stippen zetten zodat de kinderen weten waar ze maandag moeten schrijven, ... het is een hele bedoening.

                                                           
                         Op één meer of minder komt het niet aan hé, zeggen ze dan!

ZATERDAG: het Limburggevoel bestaat echt

Op zaterdag worden we opnieuw verwelkomd bij de Belgen, die we hebben leren kennen. Om hen te bedanken, hebben we besloten een Belgische fruitsalade te maken op zijn Afrikaans. Mevrouw Sène neemt ons mee naar de plaatselijke markt waar we appels, sinaasappels, meloenen en bananen kopen. Maar kwestie van het toch een beetje Afrikaans te doen lijken, doen we er ook papaya's en watermeloen bij.

Mevrouw Sène leidt ons, bijna blindelings, doorheen de wirwar aan kraampjes en mensen. Ze weet alles te vinden én bezorgt het ons voor een koopje, iets waar wij als blanken moeilijker zouden in slagen.

 

Cocossap, vers van de markt. Een mens zou zich voor minder op reis wanen.

Als we terugkomen, staat onze taxi al te wachten op ons. Nog nooit hebben we zo snel onze bagage bijeengescharreld!

Die namiddag wordt echt een luilekkerdagje: omelet met spek op een bedje van salade en tomaat afgewerkt met een vleugje vinaigrette en als dessert overheerlijke fruitsalade, al zeggen we het zelf.

Geef toe, niet mis!

Daarna duiken we het zwembad in, komen we er uit om te zonnen, is het na vijf minuten weer veel te warm (45°, maar door de zachte bries voelde het aan als een 42°), zwemmen we dan noodgedwongen maar weer, ..,

Pootjebaden bij een kleine 50 graden.                                                                                     

Sam, de slangenbezweerder

En om dit weekend een intellectueel tintje te geven, nemen we de Humo mee.

U leest het: we zijn geluksvogels!

Als de zon ondergaat, gaan we op wandel. Een heerlijke wandeling door de prachtige natuur hier. Geen  olifanten of leeuwen hier, maar wel baobabs in Senegal. En die zijn minstens even indrukwekkend.

 

En Sarah en Katrien moeten weer doen alsof ze kunnen auto rijden. De stoefers ...

Die avond gaan we met een heleboel Belgen en Senegalezen (een groep van 20, een mix van zwart en blank) eten in de 'Coco Diop', waar we ons versmaden aan heerlijke pizza's en citroensorbets.

Daarna rijden we terug naar Nianing, want we brengen de nacht door in de villa van de Limburgers.

U leest het goed: Limburgers en toch sympathieke mensen? Ja, we schrokken ook even. Maar ze bestaan ... En of ze sympathiek waren! Deze dag vloog razendsnel voorbij, wat je van hun dialect niet kan zeggen. Maar ja, het kunnen niet allemaal West-Vlamingen zijn hé !

ZONDAG : Heb je even voor mij ?

 Om half acht worden we wakker met ... Frans Bauer door de boxen. "Heb je even voor mij ..." Zo diep mogelijk onder je lakens is de boodschap. Misschien waren ze toch niet zo sympathiek, die Limburgers. Maar dat verandert op slag als we buiten de ontbijttafel zien: chocolade, krispies, ovenvers brood, fruitsap, kaas, choco, confituur, ...

We hebben om 9u30 afspraak in de kerk van Mbodiene, één van de weinige katholieke dorpjes  in de streek. We mogen er proeven van zo'n typisch Afrikaanse misviering: honderden gelovige kinderen, aanstekelijke muziek van een plaatselijk koor, tamtams, het doopsel van een aantal kinderen in de mis, ... Het is tof om het eens mee te mogen maken, alleen is anderhalf uur stilzitten niet echt ons ding.

De katholieke jeugd van Mbodiene.

Daarna gaan we, door de kleine steegjes van het dorp, naar "Chez Hélène" waar we onze dorst lessen.

Het verdere verloop van de dag: zwemmen, fruitpannenkoeken eten, zwemmen, zonnen, winkeltjes doen, ...

Op terugtocht van de winkeltjes zijn Sarah en Katrien getuige van een ongeluk vlakbij. Een jongen, die de straat wil oversteken, wordt in volle vaart gegrepen door een jeep. Hij wordt de lucht in geslingerd en komt naast de weg terecht. Onmiddellijk staan heel wat buurtbewoners ter plaatse om ter hulp te schieten. Die namiddag krijgen we te horen dat alles nog blijkt mee te vallen, al zijn ze wel even in schok.

In de late namiddag gaan we naar het voetbalplein, waar de -steeds sympathieker wordende Limburgers- het lokale voetbalteam een heleboel truitjes en voetbalshorts cadeau doen. En iedereen heeft oor gekregen naar de bende blanken, want in een mum van tijd dikt de menigte aan van een kleine tien man, naar een goede zestig.

Kinderen op het voetbalveld. Altijd gewillig op de foto!

 

De voetbalploeg volledig nieuw uitgedost (met Katrien en Marleen).

  

                                                              We konden ons niet inhouden. Sorry!

Tijd om de dorst te lessen: op naar het volgende cafétje. We eindigen de dag met een laatste bezoekje aan het strand: Katrien voelt zich plots helemaal thuis als ze de kleine aapjes ziet rondspringen, Sarah voelt zich in haar sas met de vele kraampjes op het strand en Sam voelt weer een vis-momentje opkomen.

In één van de kraampjes laten we onze schoenmaat achter voor een mooi paar op maat gemaakte teensletskes, die we hier later zullen komen ophalen.

Aapjes op het strand.                        Kraampjes op het strand.                           

->

Ja, je moet je plaats kennen hé Katrien.

Terug in de villa, is het voor de allerlaatste keer in het zwembad springen -snif snif. Want de plicht roept:: we nemen afscheid en rijden terug naar onze eigen stek in M'Bour.

Chris, Marleen, Eddy, Lutgarde, René en Katrien (die binnenkort op Vitaya te zien is): EEN DIKKE MERCI VOOR DE AFGELOPEN DAGEN !!!!