Voor de eerste keer voor de klas ...

We hebben er een druk weekend opzitten: maken van didactisch materiaal, lessen voorbereiden, het woordenboek Nederlands – Frans onderzoeken van voor naar achter, van achter naar voor, van a tot z en omgekeerd, van links naar rechts , en voor Sarah van rechts naar links (want nu ze het Arabisch onder de knie heeft, past ze het overal toe).      

Het eerste Belgische didactisch materiaal doet zijn intrede in onze klassen : de getallen-ballonnen lijn tot 20, de BaLO-bus, kwadraatbeelden, een honderdveld, de geluidenmix, de raket, de weekkalender, de bloem, …. De kinderen zijn meteen enthousiast, de leerkrachten ook. De foto’s hiervan zijn hieronder te bewonderen :

Op maandagmorgen trekken we gepakt en gezakt naar onze stageklassen. Ook Victor en Suzanne zijn van de partij.                

Katrien werkt rond de hoeveelheden tot 7, getallen tot 7, <, > en =, getallen van groot naar klein ordenen en omgekeerd, …  Sarah krijgt dezelfde opdracht, maar in het andere 1^e leerjaar.          
In het eerste leerjaar  is de grootste moeilijkheid om de kinderen iets uit te leggen, omdat het Frans voor velen nog niet genoeg gekend is en omdat ons Wolof nog niet echt op punt staat.
De leerkracht van Katrien besluit, nadat ze haar wiskundeles heeft gegeven, even tussendoor zijn ontbijt te gaan benutten. Hij maakt er nuttig gebruik van dat Katrien er is.       
Sarah zwoegt intussen, een paar meter verder, een halfuur lang om de 60 schriftjes bij de juiste geadresseerde te bezorgen. Geen sinecure als de kinderen in je klas geen Piet, Jan of Marie noemen. De meeste kinderen hier hebben een 3-tal onuitspreekbare namen.

Sam, in het tweede leerjaar, geeft les over ‘Hoe nodig ik iemand uit?’, de helft en het dubbel, de klanken -er,-es,-el,-ec, en hij werkt met het geluidenbord. De lerares kan zich niet echt vinden in zijn lesstijl en communiceren is nogal moeilijk.
        
En straffen krijgt hier (helaas) meer aandacht dan belonen: wat we vorige week nog niet gezien hadden, is hoe men hier de bordmeetlat gebruikt om ongehoorzame kinderen een tik te geven als ze het niet begrijpen.         

Conclusie van de eerste dag: het is nog wat zoeken naar een onderwijsstijl waar we ons allemaal in kunnen vinden! Maar we zien het nog altijd zitten.    

Net voor de middag, een halfuurtje voor de bel, wordt besloten dat de school de komende 3 dagen gesloten blijft wegens een religieus feest in Toeba. Bij ons moeten de kinderen zich aanpassen aan de school, hier is het de school die zich aanpast aan de kinderen: omdat te veel kinderen naar het feest gaan, gaat de school dan maar dicht. Dus het wordt een kort weekje werken voor ons …  Daar gaan onze voorbereidingen voor een hele week.            

Op dinsdag gaan we met een groep Limburgers, die de laptop van Sam hebben meegebracht, naar een schooltje dat zij hier proberen uit de grond te stampen, samen met ons gastgezin. Op amper 5 minuutjes rijden (met onze Kuifje-in-Afrika-mobiel) ...

...van onze relatief luxueuze woonst, komen we in een wijk met primitieve hutjes waar ze vaak met heel grote gezinnen in samen leven. En wij dachten dat we het echte Afrika konden zien als we van op ons dakterras naar de straat kijken. Het is even schrikken!

 

Als we uitstappen, doet onmiddellijk de ronde dat ‘toubabs’ zijn gearriveerd, en plots staan allerlei kinderen rondom ons. Zelfs een pasgeboren baby’tje komt even goeiedag zeggen.

Alle kinderen willen graag op de foto, een hand geven of ze komen wat geld vragen. Nu voelen we ons pas echt die rijke westerling. Het voelt wat onwennig en als we terug in onze kamers zitten, beseffen we dat we het hier erg goed hebben.                        

 

Tot slot, nog een paar grappige voorvallen:       
- Katrien heeft dorst: “Pffff j’ai boif”    
- Sarah en Katrien hebben er 10 minuten over gedaan om het muskietennet zorgvuldig onder hun
   matras te leggen. Als ze er dan eindelijk onder liggen, merken ze dat het licht nog brandt.
- Katrien steekt een fles water in de diepvries, om lekker koud water te hebben. Een goed idee
   Katrien. Alleen vergeet je die er ook uit te halen. Twee dagen later ontdekken we een fles ijs in de
   diepvries.
- Bij gebrek aan een haardroger, staat Katrien na het douchen een halfuurtje voor de ventilator.
- Sam krijgt intussen last van erge nachtmerries: over kikkers die hem opeten en zo … Zit de Lariam
   hier voor iets tussen?               
- Op de wekelijkse wasdag, leggen we onze te wassen kleren netjes in een zakje in de hangmat. Klaar om  te worden meegenomen. ’s Avonds merken we dat het zakje er echter nog steeds staat. Zo gebeurt het dat je opstaat op een morgen en merkt “Oei, ik heb geen kleren meer ..!” Een dagje pyjama dan maar, hé Sarah.
- Het contact met het thuisfront is vaak hilarisch: over afgebroken pergola’s (dat is toch een plant?),
   auto’s die moeten buiten slapen, papa’s die te luid lachen voor de webcam,  tante Chantals die in
   brokjes babbelen, blaffende honden (of was het niezen?), eetbare Maria’s (mag dit in een
   moslimland?), 30 cm sneeuw (hier is het 30 GRADEN), …….

En nu genieten van onze drie dagen werken in de zon !!!!!!!   
PS: Onze chocolade, chips, koeken en snoep zijn op : snif snif (voor wie de hint in het vorige bericht nog niet doorhad). We hebben een hele grote brievenbus, dus hou je vooral niet in !

Nog enkele sfeerbeelden van de afgelopen dagen:

 

Aanpassen aan de Afrikaanse cultuur!

Onze gastvrouw, mevrouw Sene, in de typisch Afrikaanse kledij. Ze maakt poppetjes om te verkopen. Op die manier worden er kleine schooltjes gesteund. Katrien zou ze allemaal willen kopen!