Hoog bezoek uit België

Dinsdag: onze mama en papa

11u! De bel rinkelt. We laten de schriften uit onze handen vallen, geven in een haast onze mentor nog een hand en reppen ons dan (we hebben net geen kinderen platgetrappeld onderweg) naar beneden. Want .... we gaan naar Dakar.

Op zich niks bijzonders, ware het niet dat we hoog bezoek verwachten uit het Belgenlandje: de mama en papa van Sam komen een dikke week op bezoek. Sowieso al de moeite en nog meer omdat dat een weekje vakantie betekent voor ons.

Uiteindelijk vertrekken we pas tegen 13u ("Ja, we moeten zeker tegen 12u vertrekken hoor!"), maar weg zijn we in een prachtig wit busje. We zoeven in een sneltempo naar de hoofdstad, er is zelfs nog even tijd voor een hapje onderweg. Al is het niet duidelijk of we in een restaurant of in een etalage hebben gegeten ...

En omdat er zelfs dan nog tijd rest, gaan we nog een strandwandeling maken in Ngor, vlak bij de luchthaven.

Maar als het 17u is, is het 'moment supreme' aangebroken: we staan voor de nadarhekkens op Dakar Airport. En we hebben voor de gelegenheid een welkomstbord meegebracht, speciaal met de Senegalese en Belgische vlag (zo moest het van Meneer Sene). En meneer en mevrouw Sene zijn er ook bij, speciaal uitgedost voor de aankomst van de ouders; van een welkomtcomité gesproken.

Lang hoeven we niet te wachten, want ze zijn er snel. En het terugzien doet deugd voor Sam, maar ook voor Katrien en Sarah: zij mogen deze week ook 'mama en papa' zeggen.

We zetten de spurt naar Mbour in, maar we zitten al snel vast in het verkeer en doen er een dikke 4 uur over. Maar het is voor de ouders van Sam wel een straffe, eerste kennismaking met dit adembenemende land, waar wij nu al 2 maanden zijn. Wij zijn er al een beetje aan gewoon.

Gekraakt en gebroken, maar o zo gelukkig komen we aan in de auberge, waar ze verblijven (niet ver van Mbour).

Daar krijgen we meteen al een hele resem cadeautjes, allemaal lekkers en zoets. Snoepjes, zuur en zacht, koekjes, wat een pracht en chips in een blauw zakje. Dank u voor het pakje!Onze maag begint spontaan weer te grommen; we krijgen er al honger van. Een dikke merci daarvoor ! We kunnen er nog snel iets eten en gaan slapen, want op woensdag hebben we nog één dagje les.

Woensdag : driehoeken, zeg je?

Op woensdag moeten we nog een half dagje naar school, voor onze echte vakantie begint. Sarah en Katrien geven een les over 'driehoeken', maar zonder passer of zonder dat je weet hoe je met die passer moet werken (als je er al een hebt) is dat nogal moeilijk natuurlijk. Sam geeft een muziek-en dansles, waarvoor de ochtendgymnastiek nog eens wordt bovengehaald en 'Met de jeep door de jungle' (van Samson, zegt u onmiddellijk) in een nieuw jasje wordt gestoken.

Maar daarna begint het echt: we hebben tot volgende donderdagochtend een weekje congé. En dat grijpen we aan om het echte Senegal te zien, samen met Geert en Conny (onze mama en papa dus hé). Vandaag doen we het nog rustig aan met een dagje zwembad (in de auberge) en strand in Saly. Heerlijk is dat!

Donderdag: bezoek aan de school

Vandaag komen, na eens lang uitslapen (want het was nodig) de mama en papa op bezoek voor een rondleiding op de school. Nadat ze hier worden verwelkomd door meneer en mevrouw (met de gebruikelijke cadeautjes uit Brugge) gaan we op pad. We wachten speciaal de speeltijd af, want dan worden de 'bonjours' en 'salaam maleikums' je werkelijk rond de oren geslagen.

En onze nieuwe 'mama en papa' worden goed ontvangen: honderden handjes, honderden 'bonjours', tientallen wreven over de armen, tientallen kinderen op de armen, ...

Daarna nemen we ze mee naar de 11 klassen van de lagere school, om hen even te laten kennismaken met onze thuis van de afgelopen 2 maanden : in elke klas stellen we 'les parents de Sam' voor aan de kinderen en de kinderen verwelkomen ze met een (bij ons) geleerd liedje of dansje. De tijd vliegt voorbij en het is alweer 13u voor we het goed en wel beseffen.

Etenstijd! Codou, de kokkin des huizes, heeft haar grootste plat uitgehaald voor de 'toubabs'. Met zijn zevenen eten we gezellig uit één grote schotel. En het smaakt !

Na een uitgebreid dessert (fruit, chocolade, ijs, ... het kan niet op) gaan we de stad in naar de markt van Mbour. Eerst naar een artisanale markt (de toeristenmarkt zeg maar), waar Katrien en Sam hun eerste Afrikaanse maskers kopen en daarna naar de lokale markt.

In een kluwen van straatjes en steegjes, zijn honderden kleine winkeltjes op elkaar gepropt. De ene kraampjes zijn gevuld met honderden rollen stof, in de andere staan rijen schilderijtjes achter elkaar opgestapeld, in een ander kraam hangen duizenden kettingen naast elkaar op, daarnaast is het plaatselijke strijkatelier (met kolen), ... We kijken echt onze ogen uit! En onze portemonnee vliegt open voor de souveniers.

Daarna gaan we naar de post (ja, de postkaartjes komen eraan) en de vismarkt. Het is er een drukte van jewelste, als de boten aankomen met kilo's verse vis. Een echt spektakel, ongelofelijk om te zien.

Als we terugrijden daarna, stoppen we nog even bij een plaatselijke ijsfabriek. Neen, geen bollekes ijs (we waren ook al bezig met het selecteren van onze favoriete smaken), maar ijs voor in de frigobox morgen. Want we gaan op stap ...


Vrijdag
Om 6u klinkt de wekker. Het is nog donker en we zijn nog moe, maar we hebben zin in onze trip. Katrien is wel nog niet goed wakker. Ze vraagt doodserieus: "Zouden we onze regenjas meenemen?". We gaan met mevrouw en meneer Sene (en onze mama en papa) naar Sine Saloum, een mangrove ten zuiden van Mbour. Daar komen we al snel aan in ons witte busje. Tijd om een boottochtje te maken doorheen de mangrove, tussen de honderden eilandjes hier. Als de aanwezige zenuwen en angsten zijn uitgestaan, zijn we op weg in onze pirogue, een typisch Senegalese boot. Zoef!

Onderweg komen we, we hebben geluk, honderden vogels tegen en we genieten volop. De zon schijnt dan wel niet, het is zalig om het tochtje te maken. Het water uit de boot scheppen, nemen we er graag bij als we daardoor niet onder gaan.

Daarna ontdekken we weer een nieuw stukje Afrika: we rijden van de hoofdweg weg en elke 5 minuten komen we weer bij een ander ruw stukje natuur: omgevallen baobabs, palmbomen, gigantische termietenheuvels, de vruchten van de cachuetnoten, een mangoboom, ...

We komen ook koeien tegen. Niet zo bijzonder? Wel, als het om magere koeien gaat. Katrien is nog steeds niet goed wakker als ze opnieuw doodserieus vraagt: " Zouden die dan magere melk geven?".

Katrien doet nog meer van die blunders hoor: als we bezig zijn over een kalfje, vraagt ze (opnieuw doodserieus, u dacht het wel): "Een kalf, is dat van een varken?".

Daarna komen we alweer bij een ander stukje Senegal: de grootste baobabboom (zeg dat maar eens 10 keer achter elkaar) van het land, zo'n 35 meter omtrek.

En we mogen er helemaal in : jawel, we kruipen in de baobabboom. Hoe we er zijn in-en uitgeraakt, is ons een raadsel maar binnenin is het de moeite: een baobabboom is hol binnenin en bovenaan zitten wel honderden vleermuizen.

Wij doen alledrie een wens in de baobabboom

Daarna rijden we terug naar Mbour, maar niet zonder eerst bij de vismarkt van Joal te stoppen. Wij moeten blijven zitten omdat mevrouw Sene anders veel te veel zal moeten betalen voor de vis (als ze de toubabs zien), maar mogen eenmaal thuis wel van de verse garnaaltjes proeven. Om vingers en handen bij af te lekken.

Zaterdag

Zaterdag, luierdag. We gaan zwemmen in de auberge en genieten volop.

's Avonds gaan we naar de 'Chez Paolo', een restaurantje in Mbour waar we mevrouw en meneer uitnodigen voor een heerlijke (ietwat westerse) maaltijd.

Zondag

Op zondag gaan we opnieuw op uitstap, naar Île Gorée. Wij zijn er al eens geweest, maar willen onze mama en papa er ook van laten meegenieten. We zoeven ongelofelijk snel naar Dakar (in anderhalf uurtje staan we bij de haven) en zijn al tegen half tien op het eiland. We kijken opnieuw onze ogen uit : in het slavenhuis, bovenop het kasteel, in de vele winkeltjes, op het strand, ... We kennen hier intussen al onze weg, maar het blijft ongelofelijk de moeite om hier terug te komen.

In de namiddag verlaten we Dakar, richting Lac Rose. De autoliefhebbers kennen het als de voormalige finish van Parijs-Dakar elk jaar; de zwemliefhebbers kennen het misschien als het meer dat altijd roze kleurt. Maar vandaag dus niet ... Geen spoortje roze te bemerken! Maar toch genieten we van onze namiddag hier: eerst eten we gezellig op het strand en daarna gaan we zwemmen in het meer. Er zit in dit meer evenveel zout als in de Dode zee, dus kan je hier ook drijven op het water. Het is best even wennen (en pieken), maar ongelofelijk tof. De koude douche achteraf hoort erbij!

We maken nog snel een uitstapje naar de oevers van het Lac Rose, waar het zout wordt gewonnen. Daar mogen Conny en Katrien eens proberen een mand op het hoofd te dragen.

Moe, maar voldaan komen we terug in Mbour aan. Op maandag slapen we lang uit en besluiten we er een werkdagje van te maken, anders wordt het (als we terug zijn in België) een beetje te druk.

Maar we mogen de blunder van Sarah niet vergeten natuurlijk. In de auto naar Saly is er een auto die in panne staat en er komt heel veel zwarte rook uit. Een Senegalese man staat achter de auto. Sarah vindt er niets beter op dan te zeggen : "Moh, die is er precies zwart van geworden."

Dinsdag

Maar op dinsdag is het weer tijd om te ontspannen. We springen nog snel even in de school binnen, om onze onderwerpen voor donderdag te vragen. Maar binnenspringen is nogal moeilijk: onderweg worden we weer aangeklampt door de kleuters én door twee leerlingen van het 6e leerjaar. Zij schrijven voor de schoolkrant (waarvan we tot op heden nog nooit van hadden gehoord) en ze willen een interview met Olliebollie in het nummer van maart. Op de voorkaft zal, dat hebben ze ons beloofd, een foto van onze muzische week prijken.

Daarna gaan we naar de auberge voor een namiddagje rust en ontspanning: zwemmen, zonnen, luieren, ...

Als de avond valt, gaan we nog eens uit eten. Dit keer naar de Coco Diop, ietsje verderop. Alleen moeten we wachten op mevrouw Sene, die maar niet wil thuiskomen. Om dik 22u kunnen we dan uiteindelijk toch aan tafel schuiven. En smaken dat het doet !

In de terugweg (wij achterin in de laadbak van de 4x4) lachen we ons een deuk met het verzinnen van dierlijke namen van BV's: Brigitte van Mol (er klopt gelik iets niet?), Evi Ganssen, Hilde de Paardemaker, Libelle Perez, Mieranda Goes (het is nog geen BV, maar het komt nog), ...

Woensdag
De laatste dag voor onze mama en papa, want zij vertrekken vandaag richting België. Het wordt dus opnieuw een luilekkerdagje aan het zwembad en in de auberge. Daarna moeten Geert en Conny alweer vertrekken, tot onze grote spijt. Of zoals onze papa het zou zeggen: "Nous sommes chemin. Nous sommes porte."

En daarmee zit niet alleen hun vakantie erop, ook de onze (snif snif). Morgen beginnen we onze laatste stageweek hier in de GSEM.

Conny en Geert (voor de vrienden: mama en papa)... Een dikke merci voor alles!