Sarah, Katrien en Sam in ............ (gebaseerd op ware feiten)

16u, Zaventem

Het grote moment is bijna aangebroken. We hebben er lang naar uitgekeken, maar eindelijk is het zover. We staan gepakt en gezakt klaar: 120 kg (bagage …) richting Dakar. Die rollen nu op wieltjes het vliegtuig in. Na een laatste warm chocomelkje te hebben gedronken –snif snif- en de Dag Allemaal te hebben gekocht (met écht geld) nemen we afscheid –snif snif- van de oudjes.

                          Wij in Zaventem!

De eerste hindernis laat echter niet lang op zich wachten: Katrien wordt tegengehouden bij de douane voor een …. UITERST SCHERP EN LE-VENS-GE-VAAR-LIJK ‘nagelschaartje’. Oei!

19u, Zaventem

Normaal zaten we nu al op het vliegtuig, maar we worden al meteen met onze neus op de Afrikaanse gewoonten gedrukt: een halfuurtje wachten. Als we dan toch eindelijk vertrekken, kauwen we erop los. En de Blik (Katrien), de Flair (Sarah) en de Humo (Sam) komen tevoorschijn. Het niveauverschil wordt nu dus al duidelijk. Voor onze amper twee uur en drie kwartier durende vlucht naar Lissabon krijgen we tot onze verbazing toch iets te eten: een bizarre, maar lekkere, hotdog (met tomaten, kipblokjes, spek en een geel sausje).

En vanaf dan gaat het in sneltempo :

21u10: Onze wielen raken de tarmak van de luchthaven Lissabon. We lanceren een applausje voor de piloot, maar niemand doet mee –snif snif. Het vliegtuig taxiet naar zijn eindpositie.

21u15: We wandelen uit het vliegtuig … Nee, het regent ! De bus brengt ons naar het luchthavengebouw. Een aantal passagiers voor aansluitende vluchten worden opgeroepen om meteen verder te gaan. Maar niemand van Dakar – snif snif.

21u17: We stappen nietsvermoedend naar het schermpje. Voor ons bagage wordt gezorgd, dus kunnen we onmiddellijk zoeken naar waar we moeten zijn om onze volgende vlucht te halen. Maar ….

21u18: Als we het scherm hebben gevonden, zien we naast Dakar ‘final call’ staan. We zetten het op een lopen. Vanaf nu is het menens.

21u19: We tonen onze boarding pass aan de gate. Maar ‘gate closed’. Hoe kan dat nu? Onze vlucht vertrekt pas over 20 minuten. We proberen met handen en voeten (en bijna buiten adem) uit te leggen dat we nog maar net geland zijn. Maar helaas: de gate blijft gesloten. Sam schiet daarop in een Spaanse furie, Sarah vindt het allemaal nogal hilarisch en Katrien belt Alexander (wie anders?). Maar wat we ook proberen, het blijft bij die helaas. En dan begint dé speurtocht van de avond: het vinden van de ‘customers service’. Maar geen enkele Portugees spreekt behoorlijk Engels (of zou het aan ons liggen?, wat te betwijfelen valt), de luchthaven van Lissabon is een doolhof (niemand kent de weg naar de ‘customers service’), Sarah blijft het hilarisch vinden en Katrien blijft maar bellen. Het helpt ons niet echt vooruit.

21u30: Onze volgende vlucht naar Dakar is morgen pas, wat dus inhoudt: een citytrip Lissabon. Yes! Het verlossende blaadje: aan de balie krijgen we van de eerste vriendelijke Portugees die we ontmoeten, een voucher die recht geeft op …

- 3 kamers in een driesterrenhotel met zwembad en sauna

- 2 taxi’s die ons naar dat hotel brengen

- … en een vijfde maaltijd (leve Zinal 1) en drankje

En waar is die Spaanse furie gebleven? Sam vindt het meteen al minder erg geworden. Sarah komt niet bij van lachen en Katrien is eindelijk gestopt met bellen.

Katrien wacht op haar valies... en ze blijft wachten!

                                                                                                  Op NZ-stage in Lissabon ;-)