Afscheid na drie maanden

Ons afscheidscadeau

Terwijl in België de paasvakantie op zijn einde liep, trokken wij donderdag alweer naar de school. Niet om er nog les te geven, maar om er afscheid te nemen en onze hopen materiaal uit te delen. Dat materiaal kochten we gedeeltelijk hier, maar vooral in België. Daarvoor konden we ondermeer rekenen op de steun van de gemeente Bredene, die een grote som overmaakte waarmee we de GSEM heel wat materiaal konden cadeau doen. Dit naast de 600 euro, die we eerder al gaven, die we verzamelden met de spaghetti-avond. Een serieuze duw in de rug dus …

Een eerste grote cadeau voor de school is zo’n 200 prenten, die we vooraf klaarmaakten en meebrachten. We gebruikten ze zelf al heel vaak tijdens onze stagelessen hier, om de leerkrachten hier een idee te geven van wat ermee kan worden gedaan.

 

Daarnaast introduceerden we de ‘géo-triangle’ (de geo-driehoek) in Senegal. Tijdens de lessen merkten we dat het tekenen of meten van vlakke figuren heel veel tijd in beslag neemt, omdat men daarvoor enkel een geo-driehoek en een gradenboog heeft. Toen praatten we met de leerkrachten over hoe dat bij ons gebeurt en voilà: wij zorgden voor 200 geo-driehoeken (voor de 4 oudste klassen) en 4 borddriehoeken voor de leerkrachten. Tijdens de evaluatienamiddag legden we aan het pedagogische team de werking ervan uit.

En daar blijft het niet bij: kleurplaten, de Millenium-voetbal (van Brugge), potloden, balpennen, kleurpotloden, gummen en slijpers, een heleboel gekleurd papier, onze handpoppen (Victor en Suzanne), vlakke figuren voor aan het bord, lolly’s voor de kleuters, een puzzel voor een leerlinge met het Down-syndroom, rekenkaartjes, penselen, stickerboeken, rekenboekjes, de radio (van ons muzisch feest), krijt, latjes, lijmstiften, stiften, … Kortom, alles wat de school kan gebruiken. De directeur is erg dankbaar en belooft ons dat alles goed terecht zal komen. We geven hem ook de cheque met een bedrag van 600 euro dat integraal naar de verdere opbouw van de school gaat.

Evaluatienamiddag
Op donderdagnamiddag staat er een evaluatienamiddag gepland met het pedagogische team. Tenminste na het gebed en een lunch met zo’n 30 man op de speelplaats van de school (couscous met kip, op vraag van ons). De hele namiddag volgt een ‘uitwisseling’, hoewel we het gevoel hebben dat de leerkrachten niet echt open staan voor onze ideeën. Ze breken onze ideeën af, weerleggen het steeds door te verwijzen naar hun ‘curriculum’ dat ze moeten volgen, discussiëren hopeloos lang over nutteloze dingen, lachten onze opmerkingen weg, hun argumenten houden geen steek, … We besparen jullie de details. Achteraf keren we met een dubbel gevoel terug naar huis: aan de ene kant toonden de leerkrachten wel hun dankbaarheid tegenover ons, maar aan de andere kant voelden we ons de hele middag wat nutteloos.


Onze allerlaatste dag op school
En dan is het zover … Olliebollie, Lola en Lila komen nog een laatste keer om ‘au revoir’ te zeggen aan de kinderen. We gaan nog eens alle klassen (in sneltempo) af om een laatste keer te zingen, een foto te nemen met de klas, de nieuwe Olliebollie van elke klas een diploma te geven en daarna afscheid te nemen.

En als echte afscheid laten we alle 800 leerlingen naar buiten komen voor een schoolfoto. Het duurt een eeuwigheid voor we alle kinderen op hun goede plaats krijgen, maar het resultaat mag er wel zijn.

                                                                  
En om onze stage hier definitief af te sluiten, krijgen we ook nog een afscheidscadeau van het pedagogische team: Sarah en Katrien krijgen een pareo en Sam krijgt een pyjamabroek cadeau. En daarnaast krijgen we nog een muziekinstrument cadeau van het team. Wij glunderen …

Het laatste avondmaal
Op vrijdagmiddag gaan we nog een laatste keer naar de markt, jawel voor souvenirs. En daarna reppen we ons de keuken in, want de Belgen gaan het laatste avondmaal in Senegal voorbereiden. Één probleem: wij kunnen niet koken. Dus wordt het maar een eenvoudige pastasalade et appel, meloen, kaas, tomaat, maïs, … Met een lekkere cocktail (alcoholloos weliswaar), chips, olijfjes en natuurlijk een lekker ijs als dessert. De avond eindigt met een Mr.Bean-filmpje, waar Mevrouw Sene zich zowaar plat bij legt van het lachen en ze zich zelfs bijna verslikt.

Bang afwachten
Daarna rest ons enkel nog onze bagage en dat wordt proppen geblazen om alles mee te krijgen. De pakken materiaal die we in de heenreis mee hadden, hebben plaats gemaakt voor tientallen souvenirs. En intussen kijken we angstvallig elke minuut op de computer, om te kijken of we wel in Brussel raken zondagavond door de stofwolk (we hoeven het u niet te vertellen). Intussen zijn we ten vroegste woensdagavond in Brussel (in plaats van zondagavond), dus wordt het vanaf morgenochtend kamperen ergens in Lissabon.

In ieder geval: straks vertrekken we gepakt en gezakt richting Dakar voor onze vlucht, deze nacht om 4u Belgische tijd. En als alles goed, gaat zijn we dan tegen 9u in Lissabon. Hoe het daar verder moet, is afwachten geblazen …

Tis gedaan

In ieder geval. Het was een enorme ervaring om hier 3 maanden te zijn. Aan de stage houden we gemengde gevoelens over, maar de kennismaking met een andere cultuur, met de kinderen, met het land, … maakt het toch tot iets onvergetelijks. We houden prachtige herinneringen over aan onze 3 maanden hier: de muzische week- en feest, Lola en Lila en Olliebollie, de nieuwe vriendschappen (met Belgen die even gek zijn om naar Senegal te komen), het bezoek van de oudjes, de kinderen aan de overkant van de straat, de duizenden handen die we gegeven hebben aan de kinderen, de prachtige natuur hier, … We komen nog terug! Maar eerst proberen we thuis te geraken, al is de vraag hoe en wanneer ….? Iedereen die de blog soms of vaak las de afgelopen maanden: een dikke merci! Het was leuk jullie reacties te lezen en om zo iets van jullie te kunnen horen. Hopelijk hebben jullie genoten van onze avonturen ...!

Groetjes